Stanęłam w kolejce. Jak każdy.

Idąc ulicą rozmyślała o śmierci. Nie wiem czy to normalne...może nie powszechne, ale raczej do zaakceptowania. Przecież musiała o czymś myśleć.

         

Chciała powiedzieć 'stój' ale było już za późno. Wzięła głęboki oddech i poszła dalej. Nie zamierzała mówić do przechodniów, chciała mówić do swojego umysłu. Za dużo obrazów w głowie. Roztrzaskane samochody, płonące drzewa, przeźroczysta krew na chodniku. Coś było nie tak.

 Gdy nie mam co robić, zaplatam nogę za nogę i kładę się na łóżku. Może to nic nadzwyczajnego. Patrząc w sufit, myślę, czy nie lepiej wstać i obiec dom dookoła. Dwa razy. Przecież zyskam na tym więcej niż na rozmyślaniu o kolorze mojego sufitu. Biały z domieszką kości słoniowej.

Czasami myślę o śmierci. Ale nie w taki sposób. Skoczę z mostu, zarażę się wirusem HIV, zginę potrącona przez dostawcę pizzy. Myślę raczej o samej śmierci. O jej postaci. Nie o skutkach ubocznych. Kim ona jest. Ułamkiem sekundy, który zabiera nas w inną rzeczywistość. Dobrą wróżką mówiącą ciche 'dobranoc'. A może znienawidzonym przez wszystkich aniołem, który pozwala cierpieć...wszystkim. Kim ona jest.

    

'Nie taka jak się wydaje.

Godzina szczytu już nastała

Wolnym morzem płynąca skała

Krąg życia i śmierci naznacza

Żadnej istocie nie przebacza

A pytając o zapomnienie

Niszczy nie jedno marzenie.'

~ Kara.